Pisanie

1928 rok, dzień jak każdy inny. W sklepie z przyborami artystycznymi przy fabryce ołówków Schwan w Norymberdze cała partia ołówków przeszła własnie przez maszynę lakierującą. Świeżo pomalowane oprawki ołówków lśniły nowością jak przystało na świeży lakier. Coś jednak było nie tak... Brygadzista i operator maszyny odkryli ku swojemu przerażeniu, że wszystkie sześciokątne ołówki maja na krawędziach jaśniejsze paski. Koniec końców okazało się, że to, co początkowo uznano za skazę, stało się ostatecznie wyróżniającą cechą projektu. Od tamtej pory ołówki marki Schwan były celowo lakierowane w ten sposób i posiadały jaśniejsze paseczki na krawędziach. Ten znak rozpoznawczy produktu jeszcze tego samego roku został zarejestrowany jako zastrzeżony znak handlowy.

W zasadzie nie istnieją jednolite standardy dla permanentnych cienkopisów, zatem nie ma także takich, które da się jednoznacznie odnieść do pointów 88. Zawarty w nich tusz sprawia jednak, że świetnie sprawdzają się w warunkach biurowych, gdyż zapisków nie da się usunąć za pomocą zmazywacza przeznaczonego do atramentu lub wywabić środkami na bazie chloru. Zarchiwizowane dokumenty po 10 latach wciąż są w pełni czytelne!

Około 50 000 lat temu nasi przodkowie wciąż jeszcze utrwalali opowieści za pomocą krzemienia i skały oraz malunków na ścianach jaskiń, wykonanych barwnikami roślinnymi. Przez całe tysiące lat te obrazki były jedyną utrwaloną formą komunikacji. Starożytni Rzymianie używali cynowych lub ołowianych rysików, którymi pisali na woskowych tabliczkach, papirusie i pergaminie. Narzędzia zrobione z ołowiu, cyny i srebra były powszechnie używane do pisania i rysowania aż do schyłku średniowiecza. Zmiana nadeszła wraz z odkryciem grafitu w Anglii około 1550 roku: ten nowy surowiec stał się szybko popularny w całej Europie.